Sterk eins og dauðinn
er nóttin
er ástin
sterk eins og dauðinn
tímanna
segl
Svona hljóða, í þýðingu Þorgeirs
Þorgeirssonar (Birtingur 2/1958), upphafslínur ljóðs eftir George
Forestier sem sendi frá sér lítið ljóðakver í september árið 1954 í
Þýskalandi, Ich schreibe mein Herz in den Staub der Strasse (Ég skrifa mitt hjarta í götunnar ryk).
Höfundurinn var óþekktur, sagður fæddur 1921 í Sviss, hafa gerst sjálfboðaliði
í þýska hernum og barist á austurvígstöðvunum, hafnað í amerísku fangelsi og
lent síðan á flækingi eftir stríðið og farið um tíma huldu höfði í Marseille.
Þar átti lögreglan að hafa náð honum og sett í útlendingahersveitirnar frönsku
en með herdeild sinni var hann sendur til Kína og eftir það spurðist hvorki til
hennar né hans.
Forestier lét eftir sig nokkur ljóð sem
hann hafði ætlað skúffunni en saga höfundarins varpaði á þau ævintýralegum
bjarma sem gerði þau ómótstæðileg fyrir útgefendur og lesendur. Bókin hafði
selst í mörgum upplögum þegar fleiri ljóð fundust eftir þennan leyndardómsfulla
höfund sem allir töldu dauðan og höfðu – kannski ekki síst þess vegna – í
miklum metum.
Það var svo veturinn 1955 að virðulegur
þýskur prófessor framdi sjálfsmorð. Upp úr skúffum hans komu skjöl sem sönnuðu
að hann hafði ort undir nafninu Forestier.
Höfundurinn sem ort hafði um ofurafl dauðans var þar með dauður í annað
sinn og það var nóg til þess að ljóð hans hurfu einnig undir tímanna segl.
Þröstur Helgason
Allir í göngunni eru með bréfpokana yfir höfðum. Engin kröfuspjöld. Við innganginn að ráðhúsinu hefur verið komið fyrir tunnu sem eldur logar í. Göngumenn hver af öðrum svipta af sér grímunum, fleygja bréfpokunum í loganna. Eldtungurnar standa upp úr tunnunni persónuleikinn, sá sem er vaknaður, stígur fram í dagsljósið. Ólík svipbrigðin, drættir andlitanna, sérkennin, skapgerðirnar skapa andlitsvöðvunum angist, bros, hlátur, ef grannt er skoðað.
SvaraEyða